oczyszczalni ścieków
Encyklopedia PWN
zanieczyszczenia mineralne i org. wydzielane ze ścieków podczas ich oczyszczania;
woj. w północnej części Polski, nad Morzem Bałtyckim; graniczy z woj.: warmińsko-mazurskim (na wschodzie), kujawsko-pomor. (na południu), wielkopol. (na południowym zachodzie) i zachodniopomor. (na zachodzie); na północy M. Bałtyckie z Zat. Gdańską i Zalewem Wiślanym.
urządzenie wchodzące w skład oczyszczalni ścieków, służące do rozprowadzania (za pomocą układu drenów) oczyszczonych ścieków w przypowierzchniowej warstwie gruntu.
hydrotechnika
dział nauki i techniki zajmujący się budowlami pozwalającymi właściwie prowadzić gospodarkę wodną; m.in. są to: budowle wodne, stacje uzdatniania wody, oczyszczalnie ścieków, rurociągi hydrotechn., budowle w głębokich wykopach — np. stacje metra;
[gr.],
irygacyjne pola, pola irygowane,
dawna nazwa pól nawadnianych zalewowo lub stokowo (nawadnianie), głównie ściekami miejskimi lub przemysłowymi;
układ kanałów i przewodów kanalizacyjnych służących, wraz z wyposażeniem techn., do zbierania i odprowadzania ścieków w sposób ciągły z wewn. instalacji kanalizacyjnych i in. miejsc ich powstawania (np. ulic) do oczyszczalni ścieków lub odbiornika.
